ŞİDDETİN KÖKENİ 1
İÇİMİZDEKİ ŞİDDET
Rodin, Dante’nin ünlü eseri İlahi Komedya’dan etkilenerek, Cehennem’nin kapısını tasvir ederken şiddete sırtını dönmüş düşünen adam heykelini yapmıştı. Düşünen adam belki de Cennet-Cehennem döngüsündeki şiddet olgusuna çok kafa yoran Dante’nin ta kendisiydi. Acıya ve dehşetli şiddete arkasını dönmüş düşünen adam, acının ve şiddetin şairiydi.
Bugün eğitim sisteminden kaynaklanan hatalardan yakınarak, çocuklarımıza daha iyi bir eğitim vermek için çözüm yolları aramaktayız. Gözardı ettiğimiz konu ise, doğuştan beyinlerine sokmaya çalıştığımız ödül ve ceza sistemli dinsel eğitim sorununun ana kaynaklarından biri olması.
Ödül vaadi, bolluk ve güzelliklerle dolu eril bir cennet, ceza ise şiddetin en kötüsü ve yoğunu cehennem.
Korku… Hem ödül için hem de ceza için.
Oysa, doğa ve insan sevgisi üzerinden şiddet içermeyen etik kavramlarla eğitim de mümkün.
Yaşadığımız topraklardaki Hacı Bektaş, Mevlana, Yunus Emre doğa ve dinsel değerlere sevgi üzerinden yaklaşmış, ölümden sonraki başka bir yaşama yatırım için değil, mevcut yaşama sevgi ve vicdan ile yaklaşmayı adamışlardı ömürlerini. Korkuyla değil sevgiyle.
Şiddeti kabullenmek zor. Bunun için her şiddet girişiminden sonra ya baş suçluya suçlarımızı yıkarız, ya da bizim yerimize ceza çekecek yeni suçlular buluruz.
Tarih sahnesinde işlenen büyük suçlar aklımıza geldiğinde bireysel figürler ön plandadır. Örneğin Hitler sapkın bir Alman idealizminden kaynaklanan insanlık suçlarının tek başına sorumlusu gibi gözükür. Nürnberg mahkemeleri belgeleri “aldığım emirleri uyguladım” savunmalarından ibarettir.
Şiddet maalesef hepimizin içinde. Bazılarımızda diğerlerine göre biraz daha derinde o kadar. Koşullar oluşmaya görsün, en masum insan bile canavarlaşabiliyor.
Burada korkunç olan toplum içinden sosyopat akıl hastalarının çıkması değil, onların otoritesine herkesin boyun eğmesi ve içimizdeki şiddetin toplumsal düzeyde ortaya çıkmasıdır.
Bugün yeryüzü şiddete karşı şiddet döngüsünde. Terör eylemleri bu döngüde katlanarak büyüyor.
24 Mart 2018